प्रकाशित मिति: 26 November, 2018 11:59 am

चिया पसलमा ‘एकपा’का एकजना कार्यकर्ता आफ्नो पार्टीको वकालत गर्दै थिए – ‘संसदको उपस्थिती, जनमत र क्षमताको हिसावले हाम्रो पार्टी सबैभन्दा लोकप्रिय छ ।’

छेवैका एक ब्यक्तिले ब्यंग्यात्मक पाराले थपे- ‘हो त !  जितले ठुलो ! दुई शक्तिले ठुलो ! नेताहरूको जन्ति नै ठुलो ! कार्यकर्ताको लावालस्करै ठुलो !  अध्यक्ष दुई कार्यालय नै ठूलो ! कुरै ठूलो ! अनि ठुलो नमान्न पाइन्छ ? कुटाई खाइन्छ नि !’

अर्को छेउमा चुपचाप चिया पिईरहेका एक युवाले भने – ‘हो नि, नेकपा मोटाएको होइन सुन्निएको छ । जरामा मल र आँतमा बल नभएको पाउरोटी जस्तो भएको छ ।कुरा सुन्नमा छ, काम देख्नमा छैन । नाम एकता तर कमिटीहरु  कताकता भै सक्यो ।

हिजो आफ्नो पार्टीको बिरुद्धमा कसैले चुँ गर्यो कि बैचारिक छुरा बनेर प्रतिबाद गर्ने कार्यकर्ता नुन खाएको कुखुरा झै झोक्राएर बसेका छन् । नबसुन पनि किन,  नेतृत्वको काखा र पाखाको शैलीका कारण सेकिएर सेलाए पछि !

हिजो स्वार्थका निम्ति दल, बदलको दलदलमै डुबेर हिलो चुहाउँदै पार्टीमा फर्किएकाहरु दिन दुगुना रात चौगुना शक्तिशाली हुँदैछन् । ‘पुराना बिलाए,  नयाँ कहलाए’ भने झैं ‘फेरि नै नलगाई जोगिको आगमन’ भएको देख्दा पुरानाले  पेशा नै परिवर्तन गर्ने स्थिति आएको छ ।

स्थानीय तह देखि केन्द्र सम्मै भत्तादार नेता छन । जनप्रतिनिधी, सांसद, तिनका सहयोगी, सरकारी नियुक्ति पाउने र पाउनका लागि धाउने सबै नेता, ठेक्का पार्न हिंडने, कमिसन झार्न हिंड्नेहरु पनि नेता भए । नेता निवास, मन्त्री क्वाटर, मन्त्रालय सम्म यिनिहरुकै  पहुँच र रवाफ बढेको देखे पछि ऐले इमान्दार र झण्डे, डण्डे, झोले कार्यकर्ताको उपादेयता सकिएछ भन्ने बुझ्नुपर्छ ।

हिजोको आदर्शका कुरा बिर्सनु हुन्न भन्नेहरु खोक्रा मान्छे भनिन्छन् । करोडौंका कुरा गर्ने, सुन्ने र सुनाउने मात्र पार्टीमा अटाउने हो कि भन्ने आभास भई रहेको छ ।’

उनको कुरा त ठिकै लाग्यो । तपाईंलाई नि ?